dinsdag 9 juni 2009
Ding # 16 - Youtube - Video sharing
Op Wikipedia las ik het artikel over Youtube, waarin me de opmerking over Hashcodes voor digitale vingerafdrukken opviel (nog eens uitzoeken wat dat is), en bij Edin Mijnsbergen las ik het stukje van Monty Python - hoe ze de illegale uploads zat waren en hun eigen youtube kanaal zijn begonnen, met als motto - if you can't beat them, join them. Hoewel, Monty zal er niet armer van worden
Bij Frankwatching bekeek ik de alternatieven voor youtube en zocht in elk op "library".
Hier mijn bevindingen.
Clipshack - 11
Vimeo (mooie openingspagina met boeiende content ter introductie) - 379
Bliptv - heeft wel wat relevante resultaten zien maar laat geen aantallen zien.
Ourmedia - zelfde als BlipTV maar dan minder relevante resultaten.
Vimeo lijkt me wel wat. Daarnaast kan ik - voor Creative Commons materiaal The internet archive aanraden, en voor Avant Garde films http://www.ubu.com/film/.
Zelf heb ik met plezier privé wat youtube filmpjes geplaatst, in elkaar gezet met foto's en simpele video en eigen soundtracks. De groostet hit is een clip gewijd aan Winnetou & Old Shatterhand, en de verfilmingen daarvan die werden opgenomen in Kroatië.
Voor de FCJ mediatheek maakte ik ook een simpele slideshow, die wel wat kijkers trok. Maar ik denk dat het voor ons als mediatheek toch wat professioneler is om ons materiaal streaming op Surfmedia te zetten.
Een favoriet van bibliothecarissenw as Miss Dewey - nu niet meer online maar nog wel op Youtube. Hier een journalsitiek verslag door NBC:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
> Op Wikipedia las ik het artikel over Youtube, waarin me de opmerking over Hashcodes voor digitale vingerafdrukken opviel (nog eens uitzoeken wat dat is)
BeantwoordenVerwijderenOk, da's ingewikkeld. Een hashcode een unieke vingerafdruk van een bestand of stuk tekst. Zo'n vingerafdruk kan je op verschillende manieren berekenen, over het algemeen met een algoritme als MD5 of SHA-1. MD5 word veel gebruikt op websites om wachtwoorden "beveiligd" op te slaan. Zo hoef je niet het wachtwoord van een gebruiker te weten om toch toegang te verlenen. Jij logt in, de md5 van je wachtwoord wordt berekend en vergeleken met die in de database. De sitebeheerder kan in de database kijken en ziet alleen maar een ingewikkelde serie karakters en niet jou echte wachtwoord.
Een MD5 hash van een stuk tekst is in principe redelijk uniek. Een wachtwoord van willekeurig hoeveel letters en cijfers wordt teruggebracht tot 32 karakters, bvb 52e10d8b23b93b7467296125130aafa7 voor Harold of cd982cdf6475f6f0a4a40a2785ae7024 voor Dicks!WachtWoord1.
http://md5-hash-online.waraxe.us/
Als je de hash van iets weet weet je eigenlijk nog niets, terugrekenen is niet mogelijk. Twee verschillende woorden kunnen, in principe, dezelfde hash hebben, maar de kans die handmatig te vinden is heel erg klein. Dit word wel een collision genoemd. De snelheid van moderne computers en clusters daarvan betekend echter dat het niet meer zo moeilijk is om een collision te vinden. De hoeveelheid input is oneindig en de output gelimiteerd (2^128).
Zoals je dus een (wacht)woord een unieke vingerafdruk kan geven kan dat ook met een heel bestand (dat op de harde schijf vaak niet meer is dan en reeks enen en nullen) *. Wat YouTube doet is waarschijnlijk van gedeeltes van bestanden (video's) hashes berekenen en kijken of de hash overeenkomt met een hash die ze krijgen van een contentleverancier zoals een grote amerikaanse filmmaatschappij.
Da's een bij voorbaat redelijk kansloze onderneming. Maar ze moeten iets doen om de advocaten blij te houden.
*) Je ziet op download sites wel eens een hash staan van een bestand. Die hash kan je gebruiken om te verifiëren dat je bestand dat je downloadde ook "echt" is en niet een door virussen geinfecteerd programma. Als je ook maar een enkele letter toe zou voegen aan het oorspronkelijke bestand zou de hash anders zijn.
Als je meer wilt weten is Bruce Schneier de man om te lezen. Hier is een aardige start over de "sterkte" van hashes:
http://www.schneier.com/essay-074.html